Depresja maskowana - subdepresja

Określenie

Termin ten jest stosowany w odniesieniu do takich zespołów depresyjnych, których wszystkie objawy podstawowe i wtórne są mało nasilone (subdepresja), bądź zespołów, w których depresja jako objaw podstawowy nie występuje (albo jest trudna do wykrycia), jej miejsce zaś zajmują inne objawy i cechy zespołu depresyjnego.
Niekiedy jest to jedna grupa objawów (np. zaburzenia snu, bóle głowy, przewlekle utrzymujący się lęk, natręctwa).
Takie atypowe zespoły depresyjne są nazywane „depresją maskowaną" dla podkreślenia, że endogenny zespół depresyjny jest maskowany przez inne objawy.

Formy okołodepresyjne

Najczęstszą maską depresji endogennej, z powodu której chorzy zgłaszają się po pomoc, to bezsenność, wczesne budzenie się, rzadziej jest to nadmierna senność.
Często maską depresji są zespoły, w których głównym objawem jest przewlekły lęk lub lęk występujący napadowo.
Gdy w obrazie klinicznym dominują objawy psychopatologiczne i behawioralne lęku, zwykle o falującym nasileniu, wtedy obraz zespołu przypomina nerwicę lękową i tak często bywa rozpoznawany.
Gdy dominują zaburzenia układu autonomicznego, na pierwszy plan obrazu klinicznego wysuwają się różnorodne zaburzenia psychofizjologiczne, głównie dotyczące narządu krążenia lub przewodu pokarmowego.
Trzecia grupa to różnorodne zespoły bólowe, m.in, bóle głowy, bóle w obrębie niektórych nerwów obwodowych (nerw trójdzielny, kulszowy i inne).

Z depresją atypową do psychiatry czy do innego specjalisty?

Depresje atypowe mogą być samodzielnymi postaciami klinicznymi nawrotu choroby afektywnej, są też wstępną fazą lub zejściem typowego zespołu, niekiedy długo utrzymującą się.
Chorzy z depresją atypowymi jedynie sporadycznie zgłaszają się do psychiatrów, zwykle korzystają z pomocy lekarzy innych specjalności, którzy rzadko ustalają, że pierwotną przyczyną jest depresja.
Udzielają zwykle doraźnej pomocy objawowej, stosując leki nasenne, przeciwbólowe, leki przeciwdepresyjne.